Standardowym rozwiązaniem w konstrukcji prętów drewnianych jest możliwość łączenia mniejszych prętów poprzez podparcie na większym dźwigarze. Dodatkowo warunki na końcach pręta mogą uwzględniać podobną sytuację, w której belka jest oparta na podporze. W obu przypadkach belka musi być zaprojektowana tak, aby uwzględniała nośność w poprzek włókien zgodnie z NDS 2018 s. 3.10.2 i CSA O86:19 punkty 6.5.6 i 7.5.9. W ogólnych programach do projektowania statyczno-wytrzymałościowego zazwyczaj nie jest możliwe przeprowadzenie pełnej kontroli obliczeń, ponieważ powierzchnia docisku jest nieznana. Jednak w programie RFEM 6 nowej generacji i rozszerzeniu Projektowanie konstrukcji drewnianych dodana funkcja 'podpór obliczeniowych' umożliwia teraz użytkownikom uwzględnienie docisku NDS i CSA prostopadle do warunków projektowych dla włókien.
Aby utworzyć model powierzchniowy z uszkadzającymi się podporami zbliżonymi do rzeczywistości, w programie RFEM 5 dostępna jest opcja o nazwie "Uszkodzony, jeżeli kontakt prostopadły do powierzchni nie powiódł się" dla brył kontaktowych w pozycji "Kontakt równoległy do powierzchni".
W przypadku wzmocnienia cięgnami pręty ściskane należy modelować prostopadle do nachylonej belki głównej. W tym przypadku znana jest długość pręta oraz punkt przecięcia z belką.
Niektóre konstrukcje z belek złożonych, takie jak kontenery piętrowe lub schowane pręty teleskopowe, przenoszą siły w połączeniu między elementami poprzez tarcie. Nośność takiego połączenia zależy od efektywnej siły osiowej prostopadłej do płaszczyzny tarcia oraz od współczynników tarcia pomiędzy obiema powierzchniami ciernymi. Na przykład, im bardziej powierzchnie cierne są ściskane, tym więcej poziomej siły tnącej może być przenoszone przez powierzchnie cierne (tarcie statyczne).
Powierzchnie można utworzyć za pomocą funkcji 'Powierzchnia poprzez wyciągnięcie linii' poprzez wyciągnięcie linii prostopadłych do aktywnej płaszczyzny roboczej. Das Video (WMV) zeigt die Anwendung dieser Funktion.